Cz. 10 – A nie pomyślałeś, że on też coś zrozumiał?

Po wyjściu Maksa usiadła jeszcze z Leonem i Beatą w salonie, ale nie specjalnie miała ochotę na wesołe rozmowy i nawet słowne utarczki ojca i siostry nie wprawiły jej w dobry nastrój. Czuła zmęczenie, ale przeczuwała też, że będzie to powodem jej dzisiejszego problemu ze snem. Podobno im bardziej człowiek jest zmęczony, tym ciężej jest mu zasnąć. W jej przypadku już kilka razy się to sprawdziło, wiec nie zamierzała męczyć się sama w swoim pokoju i zmuszać się do snu. Wolała od czasu do czasu włączyć się do rozmowy Leona i Beaty dając im w ten sposób znać, że nadal jest obecna nie tylko ciałem, ale i duchem. W miedzy czasie dostała wiadomość od Maksa, że z samego rana umówił się z Jivanem na piłkę, więc teraz już była pewna, że nie zobaczą się rano, a prawdopodobnie dopiero popołudniu, kiedy ona wróci z pracy, ale przecież to jeszcze nie tragedia.

- Tato, a może zabralibyśmy Alicję na ryby? Wiesz gdzie. W razie, czego powinna wiedzieć, gdzie nas szukać.

- W razie, czego? – zapytała wyrywając się ze swojego zamyślenia

- Dobry pomysł. Musimy tylko wygospodarować sobie trochę czasu.

- Zdaje się, że mamy wolną niedzielę.

- Co wy kombinujecie?

- Chcemy Cię wywieźć za miasto.

- Nie dam się nigdzie wywieźć.

- Nie masz nic do gadania, prawda tato?

- Oczywiście, że nie.

- Ale mnie nudzi łowienie ryb.

- A łowiłaś kiedyś?

- Nie.

-To skąd wiesz, że Cię to nudzi?

- Oj tato. Wiem, bo wiem.

- Odpowiedź godna pięciolatki. „Nie, bo nie”

-Tato!

- I jeszcze tupnij nogą.

- Hehe, a podobno to ja jestem młodsza.

- Też czasami jesteś nie do wytrzymania.

- Tato! – zareagowała niemal tak samo jak Alicja i z naburmuszoną miną zakładając rękę na rękę

- Jedna warta drugiej.

- Po kimś to mamy. To, co? Plany na niedzielę już mamy? Tato?

- Mamy, mamy.

- Dajcie spokój. Ja naprawdę nie lubię ryb.

- Ale nas lubisz.

- O jejku, niech wam będzie. Idę spać, bo rano nie wstanę.

- To Cie obudzę.

- Tatoooo.

- Dobranoc.

Z uśmiechem opuściła salon chwilę potem znikając najpierw w łazience, a następnie w swoim pokoju przeczuwając, że prawdopodobnie będzie tematem dalszej rozmowy siostry z ojcem. Nie przejmowała się tym jakoś specjalnie, ale zdawała sobie sprawę z tego, że w ostatnim czasie mogła przysporzyć im kilka powodów do obaw i zmartwień jej samopoczuciem, tak jak chociażby minionego nocnego dyżuru. Wiedziała, że Leon był na nią trochę zły i teraz pewnie jeszcze bardziej będzie ją obserwował, ale akurat to wcale jej nie przeszkadzało. Za dzieciństwa nie czuła takiej ojcowskiej troski, wiec teraz było to dla niej nawet przyjemne.

Z samego rana po zjedzonym śniadaniu dała się namówić Leonowi na wspólną podróż do pracy. W końcu i tak jechali w jednym kierunku, wiec nie było potrzeby, aby każde z nich jechało swoim samochodem.

Kiedy Alicja wdrażała się w obowiązki Maks z Jivanem wracali właśnie do domu Adama i Ewy rozmawiając o rodzicach Kellera.

- Co Ty byś zrobił na moim miejscu?

- Na Twoim miejscu to zająłbym się Alicją.

- Nie mówimy o Alicji, tylko o moich rodzicach.

- A to nie ma powiązania?

- Oczywiście, że ma, ale nie o to chodzi. Słuchasz mnie w ogóle?

- Słucham Cię już od prawie dwóch godzin i zastanawiam się, o co Tobie tak właściwie chodzi? O Twoją relację, z matką, z ojcem, czy z Alicją?

- Nie chodzi o mnie, tylko o moją matkę. Dla mnie ojciec nie istnieje, ale matka chyba chce do niego wrócić. A jeśli to zrobi to…

- To nie będziesz się do niej odzywał. Ze względu na ojca oczywiście.

- Ze względu na Alicję. Nie chcę jej narażać na niepotrzebny stres. To, co się stało nadal w niej siedzi i wiem, że nawet spotkania z moją matką są dla niej trudne.

- To jej tego oszczędź. Przynajmniej na razie. Daj jej trochę czasu.

- A matka? Jak mam ją przekonać żeby dała sobie spokój z ojcem?

- Nie przekonuj. Niech zrobi, jak chce.

- Mam pozwolić, żeby ją krzywdził.

- A nie pomyślałeś, że on też coś zrozumiał? A skoro Twoja mama nadal chce z nim być, to najwyraźniej go kocha.

- Ze strachu przed samotnością.

- Nawet, jeśli, to jest jej życie.

- Mam jej na to pozwolić?

- Ty masz swoje życie, a ona swoje. Nie mówię, że masz przestać się interesować tym, co się dzieje, ale też nie przesadzaj. Ty też nie chcesz żeby ktoś wtrącał się między Ciebie i Alicję.

- Ja jej w ogóle nie rozumiem. Całej tej sytuacji nie rozumiem. Wyszło na to, że nie miałem pojęcia o tym, jak tak naprawdę wygląda ich życie. I dlaczego nie stanęła po stronie Alicji, wiedząc, jaki jest ojciec?

- O to, to powinieneś zapytać matkę.

- Pytałem. I w dalszym ciągu nie wiem.

- A Twój ojciec teraz gdzie jest? Wraca do Szwajcarii?

- Na razie w hotelu, a czy wraca? Pewnie tak. Podejrzewam, że czeka za decyzją matki. Powinien się cieszyć, że Alicja nie poszła z tym na policji.

- Bo nie miała z kim pójść.

- Też myślałem o tym, że może gdybym zachował się inaczej to…

- Powinieneś stanąć po jej stronie i powinieneś zapytać czy chce złożyć doniesienie, a ona grzecznie by Ci powiedziała, że nie.

- Może nie.

- Byłeś jej narzeczonym. Kocha Cię i wie, jak ważny jest dla Ciebie ojciec. Nie chciałaby was skłócić. Myślisz, że teraz jest jej łatwo.

- Jivan wiem, że nie, ale to przecież nie jej wina.

- Nie znasz Alicji?

- Wiem jaka jest. Wiem, że to wszystko to tylko przykrywka i że wcale sobie tak dobrze nie radzi. Mam wrażenie, że momentami jest w totalnej rozsypce.

- Bo jest. Oboje jesteście.

- Filozof.

- Nie trzeba być filozofem żeby to zauważyć. To jest oczywiste, że po takich przeżyciach człowiek nie jest już tą samą osobą, co wcześniej. Ale Ty nawet nie rozmawiałeś z nią o tym, co się działo na misji. I też nie rozumiem, dlaczego.

- To nie jest łatwe.

- Ale to jest Alicja. Podobno ją kochasz.

Ostatnie słowa Jivana trafiły do niego ze zdwojoną siłą. Kochał Alicję i tego był zawsze pewny, ale Somalia odcisnęła na nim swoje piętno i wcale nie było mu łatwo o tym mówić. Czasami nawet miał problemy ze swoimi myślami, gdy wracał do tych kilku na szczęście minionych już miesięcy i nie był przekonany, co do tego, jak się zachowa, kiedy w końcu zdecyduje się podzielić tymi wydarzeniami z Szymańską. A czuł, że ten moment zbliża się nieubłaganie.

...